თავი აწმყოში ვერავინ დაიმკვიდრა, ყველა ან წარსული იყო და ან მომავალი, არც ერთ ჩემ რეალურ, თუმცა წარმოსახვითი თვისებებით დაჯილდოვებულ პერსონაჟს არ ქონია თავისი ადგილი ცხოვრების მიმდინარე მომენტში, ის ყოველთვის ან წარსული იყო და ან მომავალი, ან ორივე ერთად.

სანამ ნელის სახელობის სიგარეტი ჯერ კიდევ მეგდო მაგიდის უჯრაში, ნელი მომავალში ცხოვრობდა, მომავალში რომელიც არასოდეს გახდებოდა აწმყო და იცი რატომ? იმიტომ რომ ცხოვრება სავსეა პატარ-პატარა მოულოდნელობებით, იმას ხომ თქმაც არ უნდა რომ წინასწარ ზუსტად არავინ იცის რა მოხდება, ჰოდა, არც მე ვიცოდი და რა თქმა უნდა არც ნელიმ.

ყველაფერი კი ისე მოხდა როგორც არ ვგეგმავდი, მაგრამ როგორც ვიციდი რომ მოხდებოდა. ანუ ვიცოდი რომ ერთ დღეს აუცილებლად ავიღებდი მისი სახელობის სიგარეტს და ოფიციალური დასასრულის ნიშნად გავაბოლებდი.

მერე რა რომ ჯერ კიდევ მაქვს მისი სახელობის კულონი, რომელიც ერთ-ერთი მოგზაურობისას შევიძინე. მას თავისი ადგილი ექნება, ოღონდ მომავალში კი არა, წარსულში, იქ სადაც მისნაირი ბევრია, თუმცა ეს არანაირად არ ნიშნავს რომ ისინი ერთმანეთში არეულ მასას წარმოადგენენ, პირიქით ერთმანეთთან არაფერი აქვთ საერთო, არც მათი სტატუსი კნინდება მტვრიან თაროებზე დებით, ისინი უბრალოდ ასრულებენ იქ სადაც ლოგიკურად უნდა დაესრულებინათ, ჰოდა, ამაში არც სევდიანია რამე და არც დამაკნინებელი. პირიქით გისურვებთ ისე შეგინახოთ ვინმემ, როგორც მე ვინახავ ჩემ ყველა სამუზეუმე ექსპონანტს. ვინახავ და ვკითხულობ კიდეც, ვიხსენებ და მათი სახელობის ნივთებს არასოდეს ვუძახებ სანაგვეზე.

აღმოჩენა გავაკეთე – ერთი სათადარიგო სახელობითი სიგარეტი ყოველთვის უნდა გეგდოს უჯრაში, თუ ასეთი არ გაქვს ე.ი. ან შენი პერსონაჟი ჯერ კიდევ მომავალში ცხოვრობს და იქიდან ვერაფრით აძევებ და ან ისეთი ცარიელი ხარ, ასეთ სიცარიელეს რომ არავის ვუსურვებ.

ახლა ახალი სიგარეტის დრო დადგა, ნელ-ნელა ტრადიციასავით იქცა ადამიანების დავიწყებისთვის მათი სახელის სიგარეტზე მიჯღაბვნა და მათი ჰაერში კვამლის ნაწილაკებად განიავება. მომწონს და ვეწევი.

თუმცა ჯერ მოწევა ადრეა, სულ ახლახანს ვახოხიალე საფერფლეზე ნელი, ახალი პერსონაჟის სახელის მიწერას კი ჯერ ვერ ვბედავ.

არადა რა სასაცილოდ ჟღერს ახალი, ახლის გარდა ყველაფერია. ერთი ეგაა მისი სახელი არასოდეს დამიტანია სიგარეტზე, მეტიც, მისი მუზეუმში წაცუნცულების სურვილი პირველად რომ გამიჩნდა არც მუზეუმი მქონდა, არც საგულდაგულოდ გამოყოფილი ფართი არქივისთვის და სიგარეტსაც კი არ ვეწეოდი.

ადამიანების „მიწიდან ამოთხრა“ (ასე ვეძახი ამ პროცესს) რომ ჩემი საყვარელი საქმიანობაა ეს ადრეც მითქვამს, თუმცა სულ უფრო და უფრო მეტად ვერთობი პროცესით, რომელიც იწყება ადამიანების თავებზე გაჩენილი ფერმკრთალი კითხვის ნიშნებით და ბოლოვდება აურაცხელი რაოდენობის ინფორმაციით. ადრე მეგონა პროცესის ბოლოს, კითხვის ნიშნის გაქრობისთანავე ეკარგებოდა ხიბლი ამ პერსონაჟს, არადა ვცდებოდი, სულაც არა.

ჰოდა, იმ დღეს უკვე ვგრძნობდი რომ ნელის დრო ამოწურული იყო და უაზროდ ვწელავდი დღეებს მის არქივში ჩასაცუნცულებლად, ვხვდებოდი მაგრამ ხომ ვთქვი ისე არ უნდა იცხოვრო ერთი ექსპონანტის სახელობის სიგარეტი არ გეგდოს უჯრაში მეთქი, ჰოდა, ზუსტად ამიტომ ვწელავდი დროს.

აი, ახალი პერსონაჟის შერჩევა კი ჭეშმარიტად რთული საქმეა, იმდენი ობიექტური გარემოება და სუბიექტური დამოკიდებულებაა საჭირო, იშვიათად, რამდენიმე წელში ერთხელ თუ გაგიმართლებს. არადა ნელი სულს ღაფავდა, და ისეთი პირი უჩანდა რომ მეც მიმათრევდა არქივისკენ. წარმოიდგინე, რომ სხვა არაფერი დაგრჩა საკუთარი თავის დაარქივების გარდა, დიდი ვერაფერი წარმოსადგენია ხომ?!

იმ დღეს ტვინი სულ სხვა რამით მქონდა დაკავებული და ის ჩემი „ყმაწვილქალობის“ დროინდელი, თავზე დიდი კითხვის ნიშნიანი პერსონაჟი არც კი მახსოვდა, ან რას მემახსოვრებოდა, მაშინ ყველაფერი სხვანაირად იყო, 13 წელი პატარა დრო ხომ არ არის (გასული წლების ზუსტ რაოდენობაში დარწმუნებული არ ვარ, მაგრამ ვვარაუდობ რომ დაახლოებით ეს დრო უნდა იყოს გასული).

ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ნელის ამბავი საბოლოოდ „მუსიკოსმა“ გადაწყვიტა, მოვწიე, ჩავაფერფლე, არქივში მისთვის დიდი ხნის წინ შერჩეულ ადგილზეც მოვათავსე და „მიწიდან ამოთხრის“ პროცესს შევუდექი. ვთხრი მუსიკოსს, ჰო, მუსიკოსს, ისე რომ მეტი არაფერი ვიცი.

ამოვთხარე? რა თქმა უნდა!

ახლა მთავარია მისი სახელობის სიგარეტმა დიდ ხანს გაძლოს უჯრაში.

და თუ თვითონ ჩამაქრო? რა პრობლემაა, ცინცხალ კოლოფს ვუყიდი.